चौथी सीट --- माझी मुंबई

                          आज बऱ्याच महिन्यानंतर घर ते ऑफिस प्रवास ट्रेन ने केला. गाडी आल्यापासून तसा कंटाळाच यायचा ट्रेन ने जाण्याचा... घरातून फुल ओन झेक पेक होऊन निघून सुद्धा ऑफिसमध्ये पोहोचता पोहोचता सगळ विस्कटलेल असायच... अजून बरच काही... आज खूप महिन्यांनी आमच्या काळ्या बुटांना पोलिश करण्याची वेळ आली आहे अस ट्रेन मधून उतरल्यावर वाटल... अनेक ओळखीचे चेहरे दिसले... गप्पा मारता आल्या. चौथी सीट पकडताना एकाचा सणसणीत धक्का लागला. २ क्षण वाटले थोबाडीत द्याव म्हणून पण परत मनात विचार आला... कशाला उगाच १५ मिनिटांचा प्रवास, परत कुठे भेटणार हा. त्यापेक्षा जाऊदे ना, म्हणून हसत उच्चारलो "ट्रेन आहे धक्के लागतातच..." त्याच्या चेहऱ्यावर पण हास्य उमटले.
                 अशीच काही तरी आहे माझी मुंबई... सवय लावणारी... कितीही त्रास असला तरी सगळ adjust करायला लावणारी. भले भले शहाणे येतात आणि हिच्या पुढे नतमस्तक होतात. चांगले वाटतात ते ट्रेन मध्ये बसणारे धक्के कारण त्याच ट्रेन च्या डब्याने रक्ताची नसलेली पण जीवाला जीव देणारी माणस दिलेली असतात...
"आमची मुंबई" बोलण्यापेक्षा "माझी मुंबईच" बोलणं पसंत म्हणूनच करतो.



अनेक प्रसंग अगदी छोटे असतात पण बरच काही शिकवून जातात... तेच लहान लहान अनुभव घेऊन आयुष्य बनत... आयुष्य म्हणजे अशाच लहान लहान Episode चा संच असतो.

जे सुचाल ते लिहल... चुकल असेल तर सोडून द्या...सारांश महत्वाचा.... भा. पो. ( भावना पोहोचल्या) बरोबर न मित्रांनो...